گردان تخریب

چگونگی وصول از خودشناسی به خداشناسی

 

در گفتار گذشته به این حقیقت مهم دست یافتیم که بهترین راه شناخت خداوند متعال بلکه تنها راه شناخت حقیقی او معرفت نفس است و به این مطلب در روایتی رسیده از اهل بیت عصمت و طهارت نیز اشاره شده است .

 

از پیامبر اکرم اسلام حضرت محمد مصطفی (ص)روایت است که مردی از ایشان سوال نموده که :

 

چه راهی برای شناخت پروردگار هست ؟ حضرت در پاسخ فرمودند : راهش شناختن نفس است ،

 

اما انچه مهم است اینکه چه  گونه میتوان از طریق شناخت نفس به شناخت خداوند متعال نائل گردید ؟ به تعبیر دیگر چگونه میتوان خود را شناخت تا از طریق خودشناسی به خداشناسی رسید ؟

 

پاسخ این سوال همان است که در بحث پیرامون روش خودشناسی آمد که : تنها راه شناخت خویشتن توجه دائمی به خدای متعال و  خالی کردن قلب از هرچه غیر خداست و این محقق نمیگردد مگر با عبودیت و بندگی خالصانه !

 

در مصباح الشریعه در توصیف کسی که به شناخت خداوند متعال نائل گشته به نقل از امام صادق (ع) می فرماید :

 

(( آن کس که معرفت خدای متعال نصیبش شده باشد ، تنش با خلق است ولی دلش با خداست ، انچنان که اگر یک چشم بر هم زدن دلش خدای را از یاد ببرد ، از شوق خدا می میرد و معرفت یافته ، امین امانت های الهی و گنجینه ی اسرار او معدن نور و دلیل رحمت اوست بر خلقش ، حامل علوم خداوندی و میزان فضل و عدل الهی است . او از خلق و مراد و دنیا بی نیاز است و جز خدای متعال هم دمی ندارد و هیچ گفتار و اشاره و نفسی ندارد مگر آنکه به وسیله خدا و برای خدا و از جانب خدا و با خدا می باشد پس در گلزار های لطف خداوندی در رفت و آمد و از لطایف فضل او خوشه چین است و برای وصول به این مقام شامخ معرفت اصل و ایمان فرع اوست ))

 

و البته معرفت شناختی نیست که از کتاب و استاد به دست آید بلکه تنها با تهذیب نفس و متخلق شدن به اخلاق الهی پدید می آید .